februari 2009 - december 2010

Amai, het is lang geleden dat ik me hier nog vertoonde. Niet dat ik vergeten was dat ik een blog bijhield.. dat niet... ik maak er geen prioriteit meer van een update te plaatsen. Geen nieuws goed nieuws?
Ik denk het!
Op maandag 29 november 2010 had ik mijn laatste herceptine behandeling. Sindsdien loop ik zowat op een wolkje. Ik kan het bijna niet geloven dat een kleine 2 jaar behandeling tegen kanker bijna achter de rug is. Ik heb nog wat plastische chirurgie te gaan en mijn poortje wordt er na nieuwjaar ook nog uitgehaald. En vanaf dan, vanaf 5 januari 2011 kan ik zeggen dat ik enkel nog controles nodig heb en wat armvertroeteling (alias lymfedrainage) bij mijn kinesiste. En misschien kan daar dit hoofdstuk stoppen. Althans, het actieve stuk ervan.
Ik hoor het regelmatig: Ze is veranderd. She's changed... she wouldn't have done something like that 'before'. Ik ben nog steeds wie ik was, maar ik geef toe, zonder het te willen, leg ik andere accenten in mijn leven. Ik ben zo hard doordrongen van een verlangen het beste in het leven te proeven dat ik wel eens zou vergeten dat er ook iets bestaat als de dagdagelijkse ongemakken :-).
Mijn halftijdse tewerkstelling komt eind van deze maand tot een einde en daarmee ook de quality time die ik sinds deze zomer mocht ervaren. Voor de zomermaanden kon ik die tijd nog niet als quality time aanschouwen, er was nog teveel herstelwerk te doen. Sinds augustus ongeveer, dus zo'n goeie 10 maand na de laatste bestraling kwam mijn energie terug op pijl. De herceptine heeft geen cumulatief effect gehad, in tegendeel, op sommige momenten vroeg ik me af of dit spul niet gewoon een oppeppende drugs was (na de eerste week na toediening wel te verstaan). Hierdoor besloop me dan de vrees dat ik mijn energie terug zou moeten afstaan bij 't stoppen van de herceptine.

Het zal zijn wat het zal zijn...

De wisselwerking van veel sporten heeft ongetwijfeld een stimulerend effect op mijn energie niveau, neem daarbij slechts halftijdse tewerkstelling met heeeeel veel verlof er nog bovenop, een verlangen te (be)leven en je hebt een zeer tevreden Isabel. :-)

Er komen weer nieuwe tijden aan. Ik hervat vanaf 1 januari 2011 in een 4/5e ritme het werk en kom zo terug op een werkritme van een gezond persoon. Ik ben uiterst nieuwsgierig wat dit met me zal doen. Ik heb alvast heel veel zin om er terug in te vliegen!
Tegelijk met deze enthousiaste nieuwsgierigheid, merk ik dat de ingreep van komende maandag door de plastisch chirurg me angstig en klein maakt en me ook wat verlamt. Opnieuw de confrontatie met een operatiezaal, dokters, bloed, lastige littekens, herstel... brrrr... Ik probeer niet te verdringen maar ik denk dat dit de manier is hoe ik ermee om wil gaan: een fait divers: een zoveelste gefriemel aan mijn lijf... Maar ik slaag niet zo goed in mijn opzet. Ik blijf mezelf inprenten dat constructieve chirurgie me niet angstig moet maken... Het grote werk is achter de rug, de chirurg moet enkel nog afwerken: mijn stukje 'geparkeerde' rib krijgt een definitieve bestemming en er moet nog een correctie gebeuren van het litteken op mijn buik. En maandag wandel ik ook terugweer buiten en zeg ik: heheh... dat is dan ook weer gebeurd! Dit laatste wil ik vooral vasthouden ;-)

Maar laat mijn angst voor komende maandag geen eenzijdig beeld geven van hoe het met mij gaat. Want heel eerlijk: het gaat verdorie ontzettend goed met mij! Ik loop ong 3-4/week een minimuum van 4km. Ik heb daar zo heeeeeeel veel plezier van! Mijn 'short sun' verblijfje in Tenerife afgelopen week kreeg hierdoor dan ook een extra cachette: de zoektocht naar een leuke plek om te lopen, leverde een heel memorabele looptocht op tussen de cactussen, het lavagesteente en de opspringende golven van de zee! Bovendien kocht ik -gebeten door die vreemde gekte- eind van de zomer een koersfiets, waarmee ik nog grootse plannen heb en ... en... en.... ik voel me gewoon ook goed!

Ik kan het ter afsluiting niet laten, ik wil precies efkes, heel efkes, een beetje, heel klein beetje preken of mijn 'slotconclusie' delen...

Kanker hebben is leven met ups en downs, dat had ik al helemaal in het begin begrepen.
Ik heb niks te danken aan deze ziekte.
Ik hou er wel heel veel van over. Ontzettend veel. Ik ben onzichtbaar gebrandmerkt, maar niet enkel in slechte zin. Doorheen de behandeling ontmoette ik veel mensen die er anders tegen over staan dan ikzelf. Deze confrontaties hebben me duidelijk gemaakt dat er voor mij maar één manier was om hier door te spartellen, en dat was: ervoor gaan! En zeggen dat kanker hebben niks met vechten te maken heeft, daar kan ik me al helemaal niet in vinden:
Ik vocht en vecht tegen wat de medicijnen met me deden.
Ik vocht en vecht tegen de impact van het idee dat er een mogelijkheid was van een te nabij eindig bestaan.
Ik vocht en vecht tegen mijn lichaam dat klijkbaar te zwak is om slechte cellen af te breken.
Ik vocht en vecht nog steeds, maar door heel actief mijn zwaktes te kennen, ze te sterken en door heel hard bewust te zijn van het belang en effect van actief je lichaam en je voeding in te zetten.
Ik vocht en vecht nog steeds door me niet te laten gaan in een slecht gevoel. Tuurlijk, life can be crap, maar dat primeert niet!!!!!!!

Maar ik besef vooral dat ik al mijn energie haal uit jullie betrokkenheid en dat is meer dan goud waard!

DUS: Het feest volgt, kan niet anders... En in afwachting, zo nu en dan al een stukje feest, hier en daar, soms wat groter, soms wat kleiner!

Kortverhaal is ingezonden!

't Was een spannende bezigheid. Door de reacties die ik ontving op de schrijfstijl van mijn blog, heb ik het gewaagd. Ik heb deelgenomen aan een wedstrijd voor een kortverhaal. 't Was de perfecte aanleiding om eens een aantal zaken uit te testen voor mezelf: kan ik iets meer kwijt op papier dan enkel 't gene mij raakt en betrekking heeft op mij. Kan ik me concentreren en de motivatie vinden om te werken aan een schrijfsel... Hoeveel tijd heb ik daarvoor nodig, kan ik er mijn ei in kwijt?
Ik vond het leuk om doen, en de deadline maakte dat ik het doel goed in vizier had. Ik vond het ook wel heel spannend, want 't is precies als muziek spelen denk ik: je geeft jezelf bloot door middel van iets wat je graag doet. Je geeft iets van jezelf, bv. je inspiratie, je fantasie en al dan niet je kunde. En wat er dan gebeurt met dingen die je geeft, zomaar in het wildeweg, dat heb je niet in de hand. Ik vind het spannend om te weten wat de jury ervan zal vinden, wat hun feedback zal zijn. Een aantal proefkonijnen hebben me alvast op weg geholpen door verbeteringen aan te brengen, te zeggen wat het verhaal met hen doet, waar beter te knippen en waar 't wat duidelijker kan zijn. Leuk om samen tot een eindresultaat te komen.
Los van de uitslag van de wedstrijd, ben ik zowiezo blij dat ik heb deelgenomen. Ik heb met mijn jarenlange verlangen iets met schrijven te doen, effectief ook iets gedaan. Ik geef toe, positieve feedback vanuit een wedstrijd zou me nog meer stimuleren :-). Maar indien het 'worthless piece of crap' is, dan ja... Ik weet dan dat het niet voor me weggelegd is.
Wie nieuwsgierig is, en 't wil lezen... laat maar horen: isabelveygen@hotmail.com

Oprecht en met rede

Ik hoor het af en toe wel eens, die verwondering, verwondering en onbegrip en wel wat denegratie ook. Het gaat over presteren, iets willen bereiken, iets specifieks,
een groot doel,
soms ook een groots doel.
En waarom toch net dan verbonden aan kanker?

Voor mezelf kan ik een antwoord geven, zelf al probeer ik niks groots, niets groot. Wat wel parallel loopt, is een nieuwe wending ten opzichte van 'ervoor'. Ik heb geen prestatiedrang. Ik had geen prestatiedrang. Ik kan vanalles wat, maar ben nergens uitmuntend in. Ik scheer geen hoge toppen, maar kan me in de kruinen goed genoeg voelen. Ik hoefde niet ergens in uit te blinken. Dat is onveranderd gebleven. Wat wél veranderd is, is de gedrevenheid om een vooropgesteld doel te bereiken.
En waarom?
Zo simpel.
Voelen dat ik leef en voelen hoe mijn lichaam doet waar ik het heen wil krijgen. Kapot gaan aan kanker en de behandeling is lossen... alle controle lossen . Lijdzaam toezien, of beter, voelen, hoe de ingreep, de chemo, de bestraling en de nabehandling mijn lijf kapot maakte.
De zetel, het bed, beetje schuifelen tussen die twee en vanaf het ergste voorbij was een verplaatsing wagen naar de eettafel en zo, geleidelijk aan de ruimte in huis vrijer benutten, om met voldoening het huis terug uit te kunnen. Heel langzaam werken aan een terugname van mezelf, herontdekken wat het is om zonder uitputting een avondje met vrienden door te brengen, alleen mijn kinderen verzorgen in combinatie met het huishouden. Da's van ver komen...
Ik wil zien waar ik heen kan, hoe groot de noodzakelijk aangerichte schade kan overwonnen worden.
Ik spring ijskoud water in, ik rij in de brandende zon een aantal kilometer de hoogte in, ik rij n volle dag te paard de bergen in en ik geniet, zo ontzettend hard.
Zó ontzettend hard!
Mijn glimlach is mijn blijdschap. Ik voel me zo hard leven tijdens mijn verwezenlijkingen. Ik krijg de juiste stimulansen. 'Juist' omdat ze gedoseerd zijn, realistisch, uitdagend en vol vertrouwen.

Mensen-lief. Ik fietste vandaag, zonder afzien en met onmiddellijke goesting in een tweede keer de Berendries op (zonder triple eh ;-))
Ik ben oprecht en met rede fier op mezelf.

Champagne!!!!

Over auto's en goesting

De Porsche... Een man in een Porsche, die combinatie deed het vandaag, denk ik. Een gekende ochtendbegroeting en begroeter. Ik ben ’n madame die wel iets met auto’s heeft. Top Gear... Zegt dat iets over de kwaliteit van het programma of eerder over m’n mannelijke kant, dat ik er fan van ben? De Porsche is dan nog de minste van die mooie, sierlijke, elegante, snelle wagens die ik wel eens in mijn tijdelijk bezit zou willen. Het meest kan een zwarte Jaguar XK me bekoren. Ook een Masarati GranTurismo zou me wel mogen verleiden. Maar ik ken tot nu toe nog geen bezitters, helaas. ’t Zal mijn leefwereld misschien niet zijn?
Mijn ochtend, daar zaten mijn gedachten. Vanuit die Porsche een herkenning door ‘les yeux revolver’, zoals hij het zei. Al meteen een compliment om mijn dag mee te beginnen. Al was het toen reeds middag, het vorige deel van de dag sliep ik wellicht nog. Hoe ik me dan slapend door een ochtendrush met de meiden heb getrokken, is me toch ’n raadsel.
Ik leef met ogen wijd open, eens ik goed wakker (gemaakt) ben althans. Ogen, oren en andere voelsprieten volop actief. Ik sla mensen, vergezichten, geuren en kleuren, belevingen en ervaringen grondig op. Soms een flash-back, soms een dag in vrees en beef maar overheersend genietend. Energie en goesting -doorspekt met ‘n vleugje onvermijdbare vermoeidheid- beheersen mijn dagen!
Voila!

Wat het werk ook kan zijn...

Er lopen allerlei types rond, zo hier.
Sommige mensen vallen op, niet iedereen. Het is meestal ‘en passant’ en zonder bewustzijn van de reden waarom iemand je bijblijft. Heel even of misschien net wat langer heeft je onwetend onderwerp je aandacht.
Soms is de collega’s broek net iets te kort, de kousen net iets te wit en de broeksriem toch wat te hard aangespannen waardoor je gewild, of totaal onwillekeurig glimlacht.
Soms is hij een grijzende rijzige man, die een vergadering komt bijwonen op een verdieping die hij niet gewoon is. Beetje zoekend, doch zeer zelfverzekerd, overduidelijk een leidinggevend type. Galant en verzorgd. Je kijkt hem na en vraagt je af wat hij doet.
Soms is het een vrouw, lange benen, mooi gebruind, hoge laarzen met stevige hak onder een rok of een kleedje en dan kijkt ‘men’ na… stil genietend van een stukje schoonheid, dat een repetitieve dag doorbreekt of een ochtend aangenaam laat beginnen.
Misschien was het die onbekende die je in de lift net een seconde langer aankeek en daarmee je persoonlijke ruimte aangenaam of onaangenaam binnentrad, die je die dag bij bleef.
Een kerel, donkere ogen, de ene dag in maatpak met laptoptas, de andere dag in jeans met ’n hippe rugzak. Je komt hem af en toe tegen en vindt die toevallige ontmoetingen best wel aangenaam, moet je toegeven. Zij, vrolijk en monter, goedlachs en welgebekt, geen beauty, wel beminnelijk. Ze maakt je werken aangenaam.
Er lopen allerlei types rond, zo hier en daar. Ze brengen iets teweeg, ze beroeren of verroeren. Je drijfveer en professionalisme vallen erdoor soms heel even door de mand, het moet kunnen. Zo nu en dan eens heel menselijk toestaan wat een collega bij je doet.

Mijn morgen en overmorgen

Fietsend langs de Munckboshoeve,
zicht op het weidse,
paarden overal,
een grote lange dreef,
de opwarmende middagzon
en dan muziek as compagnon...
Toen
Toen overviel me het gevoel. Dát gevoel dat er een morgen en een overmorgen is voor mij.
Misschien twijfelde jij daar nooit aan. Ik wel.
Alles rondom mij heeft zo hard gebeefd de afgelopen hoeveel maanden? Mijn beeld werd danig in de war gestuurd.
En nu.
Beetje bij beetje bouw ik nu terug op. Ik bouw thuis. Ik bouw op mijn werk. Ik bouw op de fiets. Ik bouw in het zwembad. Ik bouw aan tafel.
Het lijkt alsof ik dát gevoel moet verdienen. Niks is nog gratuit. Werken moet en zal ik: aan mijn morgen en overmorgen.
Oh ja, mijn kankerverhaal heeft zijn sporen achtergelaten. Alles wat ik zelf in handen kan nemen, doe ik gretig. En als je 't wil zien, zie je het: 't leven is mooi en leuk, echt... 't werken aan waard!
Soms komt dat genieten vanuit m'n buik en gaat dat heel vlotjes. Soms komt het vanuit m'n hoofd en is 't weer werken. Maar werken aan een genietbare toekomst...
Hey.. er is minder aangenaams, niet? ;-)

De trein is terug vertrokken

Een woordje, twee woordjes, wellicht meer, mezelf kennende ... Om jou te bedanken voor je aanwezigheid afgelopen donderdag, 1 april 2010. 't Was mijn eerste werkdag en dat voelde best wel spannend aan. Ik werd verwend door lieve, steunende smsjes, een aantal mailtjes en nog van dat leuks. En dan ter plekke, mijn collega's die we warm onthaalden... warme kooltjes vlak bij m'n hart!
't Is een luxe denk ik, zo terug aan de slag gaan.
Merci merci merci!!!!
Ik was goed moe die eerste avond, met een tevreden gevoel weliswaar. 't Voelde vreemd aan om 16u, zo knal in de namiddag op 't werk, thuis is 't dan al begin van de avond.. tijd voor de kindjes. Ik kon op m'n lauweren rusten dat alles in goede handen was en dat deed heel fel deugd. Ik voel me na twee dagen nog steeds zeer relaxed, en ik hoop dit gevoel nog lang te mogen behouden, ook wanneer ik de passie voor m'n job terug heb opgevist.

Ik besef dat ik een stuk van mijn ziel deel op deze blog, wat ik niet als evident ervaar wanneer deze ook door mijn minder intieme omgeving wordt gelezen. Mijn collega's, mijn wat verdere familie, lotgenoten die me al dan niet kennen... Ik deel wat ik deel om voor mezelf te verwoorden en om voor jullie te duiden wat dit allemaal met me doet. Ik vertelde hier hoe het is om kanker te hebben, hoe het was om chemo te ondergaan, niet wetende of dit wel zin en effect had. Ik schreef hoe 't was om plots geconfronteerd te worden met fundamentele levensvragen. Ik geef me bloot omdat ik maar al te graag begrepen word. Om één of andere reden hecht ik er belang aan dat ik mensen mijn plaatje van deze ziekte laat zien. Het uiterlijk dat zich herstelt na 'n jaar als 't deze, is puur bedrog, (schone) schijn. Binnenin is alles nog zwaar beschadigd, zowel lichamelijk als in mijn hoofd. Ik krijg dat moeilijk verwoord in 'n gesprek, wl in mijn schrijven. Terug aan de slag gaan geeft mij de kans om onder de gezonde mensen te komen, wat me deugd doet, maar ook telkens om de drie weken, bij 't krijgen van de herceptine weer 'n kaakslag zal zijn: damn, it still ain't over yet. Ik zit nu in twee werelden tegelijk: dat van de zieke-rustende en dat van de gezonde-werkende mens.
't Zal weer opnieuw die grenzen aftasten worden: waar liggen ze precies en welke signalen hou ik best in de gaten om er niet over te gaan?

Maar de conclusie op dit moment is:
Hupsakee, de trein is terug vertrokken, I'm on it and I like it!!